காஃபி.

                 காஃபி

  அதுஒரு தீபாவளி நாள். (35 வருடங்கள் முன்.) என்புகுந்த வீட்டில் கணவர்
   மாமியார், மாமனார் மூவருக்குமே காஃபி குடிக்கும் பழக்கம் மிக, மிக அதிகம்.
   அதுவும் பில்டர்காஃபிதான் வேனும். அதனால வீட்ல எந்த நேரமும் டிகாஷன்,
   பால் ரெடியா இருந்துகொண்டே இருக்கும். காலை5 மணிக்கு பால்வாங்கி வந்ததும்   எல்லாருக்கும் ஃப்ரெஷ்ஷா முதல்காஃபி. பிறகு குளித்து வந்ததும் காலை டிபனுடன்ஒருகாஃபி.11மணிக்கு ஒருத்டவை. மத்யான சாப்பாட்டுக்கு தட்டுவைக்கும்போது டம்ளரில் தண்ணீருக்குபதில் காஃபிதான்.திரும்ப 3 மணிக்குஒருதடவை.7மணிக்குஒருதடவை, இரவு சாப்பாட்டுடனும் ஒருகாஃபி என்று தண்ணீருக்குபதில் காஃபியாகவேகுடிக்கும் இவர்களின் பழ்க்கம் எனக்கு ரொம்பவே வேடிக்கையா இருந்தது.


   பிற்ந்தவீட்டில் நான்காஃபியே குடிக்காமல் வளர்ந்தவள்.இவர்கள் என்னைக்கேலி   பேசுவார்கள். காஃபி பிடிக்காம ஒரு பொண்ணா? அது எப்படி பிடிக்காமப்போகும்?என்றெல்லாம் என்னைக்கேலி செய்வார்கள். நமக்காக அவர்கள் பழக்கத்தை ஏன்மாத்தனும் என்று அவர்கள் எப்ப கேட்டாலும் கலந்து கொடுத்துவிடுவேன். அன்றுஅந்த தீபாவளி தினத்தன்று வழக்கம்போல அதிகாலை கங்கா ஸ்னானம் எல்லாம்முடிந்து,பட்சணங்கள்,இட்லி,சட்னி, காஃபி முடிந்து சமையல் வேலைகளைத்தொடங்கினேன். அன்று 4,5 ஃப்ரெண்ட்ஸ்களை சாப்பாட்டுக்கு கூப்பிட்டிருந்தார். நாங்க
   வீட்ல 9 பேர், விருந்தாளிங்க 6பேர். மொத்தம் 15-பேருக்கு சமையல் பண்ண வேண்டிஇருந்தது. அப்பல்லாம் இப்பமாதிரி, மிக்சி, க்ரைண்டர்,ஃப்ரிட்ஜ் என்கிர வசதிகள் எல்லாம்இருந்ததில்லை. அம்மியும், ஆட்டுக்கல்லும்தான். கேஸ் அடுப்பும் வாங்கி இருக்கலை.
  


கெரசின் ஸ்டவ் தான். இப்பவாவது பரவால்லை. 60-வது வருஷம் கல்யாணமாகி வந்தப்போகுமுட்டி,கரி அடுப்புதான் சமையல். அதுக்கு கெரசின் ஸ்டவ் பரவால்லை.தீபாவளிப்பண்டிகை ஆதலால் வடை, பாயசம், பொரியல்,கூட்டு, அவியல்,சாம்பார், ரசம்பொரிச்ச அப்பளம் என்று விஸ்தார சமையல்.கணவர் குழந்தைகளைக்கூட்டிக்கொண்டுகோவில், ஃப்ரெண்ட்ஸ்வீடு போயிட்டுவரேன்னு போயிட்டார். மாமனார் இல்லை.மாமியார்ஒருவேலையும் பண்ண்மாட்டாங்க. கொஞ்சம் ஹெல்த் ப்ராப்ளம்.எப்பவும் படுத்துண்டேதான்இருப்பாங்க. அப்பப்போ லஷ்மி காஃபி  தாயேன்னு குரல் கொடுத்துண்டே இருப்பா. நானும்
  அலுத்துக்காம சலிச்சுக்காம கேக்கும்போதெல்லாம் காஃபி கொடுத்துக்கொண்டே இருப்பேன்.காலை ஹெவி ப்ரேக் ஃபாஸ்ட் ஆயிடுத்து, லஞ்சும் ஹெவியாதான் இருக்கும். 11 மனிக்குகாஃபி கொடுத்துட்டு சமையல் வேலைகளில் பிசி ஆயிட்டேன்.



 அன்னிக்கு மாமியார் 12 மணிக்கு திரும்பவும் காஃபி கேட்டா. இன்னிக்கு சாப்பாடு பலம்மா  இருக்கு இல்லியா சமையல் ஆச்சு, நீங்க முதல்ல சாப்பிடுங்கோ. அவர்கள் எல்லாம் வரதுக்குநேரமாகும்.உங்களுக்குபசி தாங்காதுன்னு சொல்லி இலைபோட்டு சாப்பாடு பரிமாறினேன்.
  சரின்னு சாப்பிட உக்காந்தாங்க. நல்லா ரசிச்சு சாப்பிட்டாங்க. லஷ்மி இன்னம்கொஞ்சம் போடுஇன்னம்கொஞ்சம் போடுன்னு கேட்டூட்டே நிறையாவேசாப்பிட்டாங்க. போதும்னே சொல்லமாட்றா.15 பேருக்கு பண்ணிவச்ச சாப்பாடு அனேகமா எல்லாமே காலி. எனக்கோ ஆச்ச்ர்யம், பயம் எல்லாம்எப்படி இவ்வளவு சாப்பிடறா.இப்படி எல்லாம் எப்பவுமே சாப்பிடமாட்டாளே. இன்னிக்கு என்னாச்சுபோறும்மா எழுந்துகை அலம்ப போங்கோன்னு சொன்னாலும் எழுந்துக்கவேமாட்றா.

 

எல்லா சாப்பாடும் காலி ஆனதும் தான் சரி நீ சொல்றாய் எழுந்துக்கரேன்.என்று அரைமனதாக எழுந்துபோய் கைகழுவினா. எனக்கு திரும்ப சமையல் பண்ணனுமே,என்றுமலைப்பாக இருந்தது.
 எல்லாரும் வர நேரமும் ஆச்சென்னு பரபரப்பா இருந்தது. லஷ்மி காஃபி எங்கன்னு? மாமியாரின்குரல் என்னை விரட்டியது. அம்மா இன்னிக்கு கொஞ்சம் அதிகமா சாப்பிட்டிருக்கேள். கொஞ்சம்தீபாவளி மருந்து(லேகியம்) தரேன். இப்ப காஃபி வேண்டாம்மான்னு சொன்னேன். அதெல்லாம் எனக்குத்
 தெரியாது. இப்ப காஃபி தருவியா மாட்டியான்னு கோவமா கேட்டாங்க. அம்மா, ப்ளீஸ் கொஞ்சம்சொன்னா கேளுங்கோ. நீங்க எப்பக்கேட்டாலும் தந்திருக்கேனா இல்லியா? இப்பவேணாம்மான்னு சொன்னேன்.



அப்பதான் என் கணவர் குழந்தைகளுடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தார். என்ன சத்தம், அம்மாவை என்ன சொல்ராய்னுஎன்னிடம் கேக்கவும் விஷயத்தை சொன்னேன். சரி இப்பகாஃபி கொடுக்காதே பாக்கலாம்னு சொன்னார்.
 ஐயோ, சீனு, வயத்தை ரொம்ப வலிக்கரதுடான்னு, மாமியார் ரொம்ப வலியுடன் கத்தவும் இருவருமேபயந்துபோயி, பக்கத்து தெருவில் இருக்கும் டாகடரை கூட்டிவந்தோம். டாக்டர் செக் பண்ணினார்.
 அதுவரை வயத்துவலின்னு சத்தம்போட்டுக்கொண்டிருந்த மாமியார் லஷ்மி காஃபி தாடின்னு கெஞ்சவேஆரம்பிச்சுட்டா.அதன்பிறகு எதுவுமே பேச்சே இல்லாம அமைதி ஆயிட்டா.

  

டாக்டர் ரொம்ப அனுபவசாலியானவர். பல்ஸ் செக் பண்ணிட்டு பெரிய குண்டைத்தூக்கி போட்டார்.  சீனு அம்மாவுக்கு கடைசி நேரம் நெருங்கிடுத்து,ஒரொருபார்ட்டா அடங்கிவரது. இப்பகாலிலுணர்ச்சி
  போயாச்சு, இப்ப கையில் உணர்ச்சி போயாச்சினு படிப்படியா அவள் அடங்கினதை நம்பமுடியாமல்கண்முன்னால் பார்த்துண்டே இருக்கும்போதே கண் வழியா பட்டுனு ப்ராணன் போச்சு. எங்களாலஅப்பவும் அம்மா போயிட்டானு நம்பவே முடியலை. டாக்டரிடம் சொன்னோம் இன்னிக்கு அளவுக்கு  அதிகமா சாப்பீட்டா.அது ஏன் டாக்டர்? என்றோம்.

 

ஆமாம்மா, மரண, பசி, மரண தாகம்னு சொல்வா. கடசி நேரத்ல இப்படிஎல்லாம் சூசகமா காட்டிக்  கொடுக்கும். சரி அமதியாதானே போயிருக்கா. மேற்கொண்டு ஆகவேண்டியதைப்பருங்கன்னுடாக்டர் கிளம்பி போனார். அப்பரம் எல்லாம் நடக்கவேண்டியதுபடி நடந்தது. 13- ம் நாள் காரியம்
  அன்று வாத்தியார் அம்மாவோட கடைசி ஆசைன்னு ஏதானும் இருக்கா, சாப்பிட ஆசையா ஏதானும்கேட்டாளா? என்றார். எனக்கு அப்பதான் தாங்க முடியாம அழுகை  வந்தது. அவகேக்கும்போதெல்லாம்
 காஃபி கொடுதுட்டு கடசி நேரம் கேட்டும் கூட கொடுக்காபோயிட்டேனேன்னு துக்கமா வந்தது. இப்பக்கூட அந்த உறுத்தல் இருந்துண்டேதான் இருக்கு.

 இப்ப வீட்டுக்கு யாரு வந்தாலும் முதல்ல பில்டர் காஃபி கொடுத்துட்டுதான் பாக்கி விஷயங்களே பேசுவோம். தீபாவளி அன்று அவங்க போனதால நாங்க தீபாவளி கொண்டாடவேமாட்டோம்.

	Tweet