மலரும் நினைவுகள்.(3)

எங்க வீட்ல என் குழந்தைப்பருவம் குட்டி இளவரசி போல. என் அம்மா, அப்பாவுக்கு திருமணம் முடிந்து 5-வருடங்களுக்குப்பிறகு தான் நான் பிறந்தேனாம். அதனால பாட்டி தாத்தாவுக்கு நான் ரொம்பவே செல்லம்.அதிலும் பாட்டி பேரை எனக்கு வைத்திருப்பதால் இன்னும் அதிக செல்லம்.நான் பிறந்ததுமே, என்னை கவனிச்சுக்க ஒரு வேலைக்காரி ஏற்பாடு செய்துஅவளுக்கும் வீட்டி பின்புறமே ஒரு ரூமும்கட்டிக்கொடுத்து வீட்டோடு தங்கவைத்தார்கள். நிறைய நேரம் வேலைக்காரி இடுப்பில் தான் வாசம். அதனாலஎங்க பாஷையை விடஅவபாஷைதான் ஈசியாவந்தது,அவளைத்தான் ஆத்தாஎன்று அழைப்பேன்.




ஆத்தங்கரைக்கு குளிக்கப்போகும்போது நடந்துபோனாபேத்திக்கு கால் வலிக்குமாம். மாட்டுவண்டிகட்டித்தான் ஆத்தாவையும் துணைக்கு அனுப்புவார்கள். வீட்டில் ரெட்டைமாட்டு,ஒற்றை மாட்டு வண்டி எல்லாம் உண்டு. ஆத்தங்கரை போயி ஆத்தாதான்சோப்பு போட்டு குளிப்பாட்டி, என் துணிகளையும் துவைத்து தருவாங்க. அதுமட்டுமில்ல, குளிச்சோடன பசிக்குமாம், சின்ன தூக்கு சட்டியில் இட்லி பொடிஎண்ணை தடவி, ஃப்ளாஸ்க் நிறைய சுண்டக்காய்ச்சிய பாலும் கொண்டு வ ந்திருப்பாங்க. வெள்ளிக்கிழமைனா எண்ணைக்குளியல்.




எனக்கப்பரம் என்கூடப்பிறந்தவங்க 7 பேரு. அவங்களெல்லாம் சாதாரண மாவளர்த்தாங்க. அவங்களை பள்ளிக்கூடமும் அனுப்பினாங்க. என்னை ஏன்அனுப்பலேன்னு கேட்டா அவங்க சொல்ர காரணம் கேட்டா சிரிப்பீங்க.ஐயோ, என்பேத்தி, பள்ளிக்குடம்போயி நாள் பூரா அந்த மரபெஞ்சுல வேர்வைலகஷ்டப்பட்டு உக்காரணும். அந்த சார்வாள் போர்ட்ல எழ்துவதை எல்லாம் என்பேத்தி கை வலிக்க எழுதி கஷ்டப்படணும். வீட்டுப்பாடம் லாம் கொடுத்து என்பேத்தியை கஷ்டப்படுத்துவாங்க. என்பேத்தி கஷ்டப்பட பிறந்த பொண்ணுஇல்லைஅவஎப்பவுமேசௌரியமாஇருக்கணும்.ஸ்கூல்லாம்வேணாம்னு சொல்லி என்னை படிக்கவே அனுமதிக்கலை.




எனக்குமட்டும் தினமும் வெள்ளி தட்லதான் சாப்பாடு தருவாங்க. இரவு வெள்ளிகும்பாவில் சோறு. வெள்ளி டம்ளரில்தான் பால், தண்ணி எல்லாமே குடிக்கனும்.பட்டு பாவாடை சட்டைதான். ரெண்டுகைகளிலும் 6,6 தங்கவளையல்கள்     கழுத்தில் நாய்ச்சங்கிலி மாதிரி கனத்தசெயின்கள்,.                                                                                                                                                 
4, 4, விரல்களிலும்(மேளகாரன்போல) வித,விதமான மோதிரங்கள் என்று தான் இருந்தேன். அந்தவயசுல அதோட அருமை எல்லாம் புரிஞ்சுக்கத்தெரியலை.இப்ப மலரும் நினைவுகளில்தான் புரியுது. எங்க ஊரு சின்ன ஊருன்னாலஎக்ஸ்ப்ரெஸ் வண்டிலாம் வராது. செங்கோட்டைபாசஞ்சர் மட்டும் காலைஒருமுறை, மாலை ஒருமுறை வரும்.அதில் ஏறி திரு நெல் வேலி வந்துதான்எக்ஸ்ப்ரெஸ் வண்டி பிடித்து வேறு ஊர்கள் போகணும்.




என்கல்யாணமாகி நாங்க 5 பேர் ஊருக்குப்போக வழி அனுப்ப 25பேர் எங்க வீட்டுஆளுங்க திருன வேலி வந்தாங்க சாயங்காலம் 6 மணிக்குத்தான் மெட்ராஸ்போகும் வண்டி இருந்தது. நாங்க எல்லாரும் காலேலயே வந்துட்டதால எல்லாருக்கும் சாப்பாடுகட்டிண்டு வந்து வெயிட்டிங்க் ரூமில் இருந்தோம்.5மணிக்குஎல்லாரும்பரபரப்பாகரெடிஆனார்கள்.என்னைப்பாத்துப்பாத்துஎல்லாரும் விசித்து, விசித்துஅழ ஆரம்பிச்சுட்டா.எனக்கு, எதுக்கு எல்லாரும்இப்படி அழரான்னு இருந்தது. எனக்கென்னமோ அழுகையே வல்லை. தாத்தாகோந்தே(இப்படித்தான் கூப்பிடுவாங்க) எங்களையெல்லாம் விட்டு பிரிஞ்சுபோறியே உனக்கு வருத்தமா இல்லியா? அழுகையே வல்லியான்னுகேக்கரார்.




கல்யாணம் கட்டி, சந்தோஷமாதானே வழி அனுப்பணும் அதை விட்டு ஏன்அழராங்க? நான் இதுவரை ரயிலில் நீண்ட தூரம் பயணம் எல்லாம் செய்ததேஇல்லை. மிஞ்சி போனா வருஷம் ஒருமுறை குத்தாலம் போவோம் எல்லாரும்.இப்ப பூனா போக 3- நாட்கள் ஆகுமாம்.புது ஊரு,ரயிலில் நீண்ட தூரம் பயணம்என்று சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தது. அதற்கு அந்த வய்சும் ஒரு
காரணம். குழந்தைத்தனம் மாறாத வய்சு. கல்யாணத்தின் முழு அர்த்தமும்
புரிந்து கொள்ள முடியாத வயசு.

	Tweet