சின்ன சின்ன ஆசை.

ஒரு குயர் ரூல்ட் பேபர், பார்க்கர், சியெல்லொ,ரேனொல்ட் என்றுவகைக்கு ஒரு
பேனா, ஃப்ளாஸ்க் நிறையா சூடாஸ்ட்ராங்கா காஃபி, கொறிப்பதற்கு கொஞ்சம்
கடலை, சாக்லெட் என்று டேபிள் பூராவும் பந்தாவாக பரப்பி வச்சுண்டு கூடவே
மாதாந்திர வாராந்திர தமிழ் பத்திரிக்ககளையும் எடுத்து வச்சுண்டு உக்காந்தேன்.நல்லா வசதியாக குஷன் சேரில் ஹாயாக சாய்ந்து உக்காந்துஐபாட்டையும்காதில் சொருகிண்டேன்.குன்னக்குடி, நாமகிரிபேட்டை,கத்ரி கோபால் நாத்காயத்ரி வீணை, மாண்டலின் சீனிவாஸ் எல்லாரையும் துணைக்கு வச்சுண்டேன்.
இது தவிர, ஹிந்தி ,தமிழ்,பாட்டுக்களையும் விட்டு வைக்கலை.




பெட்ரூம் கதவையும் சாத்தி, கதவின் வெளியே, டோண்ட் டிஸ்டர்ப் கார்டையும்மாட்டினேன்.இதெல்லாம் எதுக்கா? அது ஒன்னுமில்லே.எனக்கு வெகு நட்களாகஒரு சந்தேகம்.(இந்த வரிகளை தில்லானாமோகனாம்பாள் ஜில், ஜில்குரலில்படிக்கவும்.) இப்ப எந்த தமிழ் பத்திரிக்கையை எடுத்தாலும் வாசகர்களுக்கு என்று போட்டி மெல, போட்டிகளாக வைத்து பரிசு மழை பொழிகிரார்கள்.ஏதானும் ஒரு போட்டியிலாவது கலந்துண்டுஒரு சின்ன பேனாவையாவதுபரிசா வாங்கிடனும்னு நினைச்சேன்.அதான் இத்தனை பில்ட் அப்.


முதல்ல ஏதானும் நகைச்சுவையாக எழுதலாமான்னு யோசிச்சேன். இதுவரை
யாரும் சொல்லாததை சொல்லனும்னு நினைச்சு பத்ரிகைகளை புரட்டினேன்,
ஆரம்பமே அமர்க்களமா இருக்கனும் என்று கொஞ்சம் கடலை கொறித்து
ஒருவாய் காபி முழுங்கி, ஒரு சாக்லெட்டையும் வாயில் அடக்கிண்டேன்.
நகைச்சுவையில் எத்தனை ரகம் உண்டோ அத்தனையும் அனுராதா ரமணன்
எழுதிட்டாங்க. அங்க யோசிக்க விஷயமே கிடைக்கலே. சரி இது சரிப்படாது.
ஏதானும் ரெசிப்பி புதுசா அனுப்பலாம்னு யோசனை. புக்கைபார்த்தா வித, வித
மான ரெசிப்பிகள் கண்ணைக்கட்டுது.எல்லாரும் கலக்குராங்க. இதுவும் சரியா
வராது. எந்தபத்ரிகையை புறட்டினாலும் உச்சந்தலை முதல் உள்ளங்கால்
வரை உள்ள அழகு குறிப்புகள் எக்கச்சக்கமா இருந்தது.


அடுத்து ஹெல்த் கேர் கேள்விபதில்களில் எல்லா வித மருத்துவ ஆலோசனை
 கள் நிபுணர்களால் அலசப்பட்டிருந்தன.மனம் விட்டு பேசும் டைரி பகுதியில்
 எல்லாரும் தங்கள் சொந்தக்கதை, சோகக்கதைகளும் பிட்டுப், பிட்டு வச்சிருந்தாக.கிராமத்து வாசனை என்று பாரத தேவிகள் விலா வாரியா சொல்லி யிருந்தாங்க.இன்னமும் கைவேலைப்பகுதி,சொந்த வியாபாரம் செய்து முன்னுக்கு வருவது எப்படி என்று மகளிர் முன்னேற்றக்குழு வினர் வேறுஆலோசனைகளும் சொல்லி இருந்தார்கள். எந்தப்பக்கம் போனாலும் திறமையானவர்களின் படைப்புக்கள் பிரமிக்க வைக்கின்றன. இதில் நான் என்னத்தைஎழுதிக் கிழிக்கன்னு மனசு சோர்வானது தான் மிச்சம். ஆனாலும் தோல்வியைஏற்றுக்கொள்ளமனமில்லே.ஏதானும் எழுதியே ஆக்ணும் என்கிர வீம்பு.


இதுவரை யாரும் சொல்லாத விஷயமகவும் இருக்கணும்னு யோசித்தேன்.
மனசுல ஒரு விஷயம் பல்பு எரிஞ்சது. இங்க நான் வந்து இன்னமும் தமிழ்
பத்திரிகைகள் வாங்கப்படும் பாடு பத்தி சொல்லலாம்னு நினைச்சேன் சொல்லரேன். இப்பல்லாம் எனக்கு பத்ரிகைகள் படிக்காம ஒரு நாள் கூட இருக்கமுடியல்லே.என்னதான் நெட்ல படிக்கலாம்னாலும் கூட அது அவ்வளவுசவுரியமா இல்லே. கண் , கழுத்தெல்லாம் வலிக்க வலிக்க படிக்க வேண்டியிருக்கு. கையில புக் வச்சுண்டு, பெட்ல படுத்துகிட்டோ, சேரில் சாய்ந்துகிட்டோபடிப்பதுதான் ஆனந்த வாசிப்பு. நல்லா இருக்கு. மாசாந்திர பட்ஜெட்டில் முதல்லபத்ரிகைகளுக்குன்னு தான் எடுத்து வைப்பேன்.அனேகமா மாசம் 300 ரூபாய்க்குபுக்ஸ் வாங்குவேன்.


நான் இருப்பது புற நகர் பகுதியில். கடைகல் எல்லாமே 5 கிலோ மீட்டர் தள்ளி
தான் இருக்கு. ஒரு புஸ்தககடைக்காரனிடம்(தமிழ்காராதான்) போயி
 வீட்ல புக் கொண்டு போடமுடியுமான்னு கேட்டேன். நீங்க ஏதானும் ஒரு
தமிழ் பேப்பர் வாங்கினா போடரோம்னு சொன்னா. எனக்கு பேப்பர் படிப்பதில்
 விருப்பமே இல்லே அதுவும் இங்க வரும் தமிழ் பேப்பர்4-பக்கம் தான் இருக்கும்.
அதுவும் சாணிப்பேப்பர். சரின்னு சொன்னேன் . அடுத்தஒருவாரம் பேப்பர்
புக்ஸ் எல்லாம் சரியாவந்தது. அப்பரம் வரல்லே. கடையில் போயி கேட்டேன்
 உங்க வீடு ரொம்பவே உள்ளே தள்ளீ இருக்குனு ஒரு பையனும் அவ்வளவு
 தூரம் வரமாட்டேங்கராஙன்னு சொன்னாங்க.


சரி, சென்னைக்கே ஒருவருஷத்துக்கு சந்தா அனுப்பலாம்னு நினைச்சு ஒரு
 மாசாந்திர புக்குக்கு அனுப்பினேன். அதுவும் ரெண்டுமாசம் சரியாவே வந்தது.
 இங்க நான் இருப்பது மூணாவது மாடியில். இங்குள்ள போஸ்ட்மேன் யாரும்
 மூணு மாடி ஏறிவந்து டோர் டெலி வரி பண்ணமாட்டாளாம்.கீழ வெத்தலபெட்டி
 சைசில் சின்னதா ஒரு போஸ்ட் பாக்ஸ் வச்சிருக்கு. அதில் கார்டு, கவர் மட்டுமே உள்ள் நுழையும். புக் போச்டெல்லாம் கீழயே வச்சுட்டு போயிடுவா
 வாச்மேனும் கவனிக்க மாட்டான். நாம் அதான் சாயங்காலமா போயிப்பாத்து
 எடுத்துண்டு வரனும். நான் பொய்யி பாக்கும்போது என் புக்கெல்லாம் அஙக்
 வரும் மாடு ஆடு நாயெல்லாம்சாப்பிட்டு அசைபோட்டுட்டு இருக்கும்.

இப்பவரை அதே நிலமைதான்.இதுக்கு என்னதான் தீர்வு?

	Tweet