மெட்ராஸ், நல்ல மெட்ராஸ்

ஊருக்கெல்லாம் போய் வந்து அது பத்தி ஏதாவது சொல்லலைன்னா எப்படி?
எனக்கு மெட்ராஸ்னுதான் சொல்லத்தான் வருது. சென்னைனு சொல்லவே வரலே.
  எனக்கு ஒரு குணம், என் பசங்க வீட்லகூடவே போயி ஒரு நாள் தான் தங்க
 முடியும். சனிக்கிழமை சாயங்காலம் போனா,சண்டே எல்லாரும் வீட்ல இருப்பாங்க. ஒரு நா பூரா அவங்க கூடவே இருந்துட்டு அன்னிக்கு சாயங்காலமே
 கிளம்பிடுவேன் . அப்ப்டி இருக்கும்போது தூரத்து சொந்தக்காரங்க வீட்டில்
 எல்லாம் போயி ஒரு வாரம் 10 நாட்கள் எல்லாம் என்னால தங்க முடியுமான்னு
 ஒரே யோசனைதான் முதல்ல இருந்தது. என் ஃப்ரெண்ட்( அதான் என் அத்தை)
 ரொம்ப கூப்பிட்டா. வாடி அப்படியே நம்ம ஊர்பக்கமும் போயிட்டு வரலாம்னா.



 அவகூட கிளம்பினே. மும்பைலேந்து  ஒரு கல்யானத்தில் கலந்துகிட்டு
 அடுத்த நாளே மெட்ராஸ் கிளம்பினோம் இருவரும்.காமராஜர் ஏர் போர்ட்டில்
 இறங்கும் போதே மெல்லிசா தூறல் எங்களை வர வேற்றது.டாக்சி பிடித்து
 தாம்பரம் போனோம். வழியில்  தென்பட்ட காட்சிகளை ரசித்துக்கொண்டே
 அரைமணி நேர ப்பயணம் சுகமா இருந்தது. எல்லா பஸ் களிலும் தமிழ்
 எழுத்துக்கள் கடைகளிலும் தமிழ் எழுத்துக்கல் பாக்கவே நல்லா இருந்தது.
 ஆனா அந்த தமிழ் புரிஞ்சுக்க கஷ்ட்டமா இருந்துச்சு. மிதவை பேரூந்துன்னு
 ஒரு பஸ் பின்னாடி எழுதி இருந்தது. அப்படின்னா என்னன்னு ட்ரைவரிடம்
 கேட்டேன். அவரால சிரிக்கத்தான் முடிந்தது,எனக்கு விளக்கம் சொல்லத்
 தெரியல்லே.கடைகளிலும் தமிழ் விளம்பர போர்டுகள் புரியாத தமிழில்.
 ஏர் போர்ட்டில் இறங்கியதும் வெல்கம்சென்னைன்னு செல்போனில் மெசேஜ்
 வந்தது. ஏர்டெல் மொபைல். அதன் பிறகு அது ஒர்க் பண்ண்வே இல்லே.
மஹாராஷ்ட்ரா விட்டு தமிழ் நாடு வந்ததால ரோமிங்க் ஆக்டிவேட் ஆகல்லே.
அஙக் இருந்த 15 நாளும் ஏர்டெல் மொபைல் ஒர்க் பண்ணவே இல்லே.

யாரோடும் பேசமுடியல்லே. நல்ல வேளையா இன்னொரு மொபைலும்
 வச்சிருந்தேன். அது  டொகோமா வோடது. அது ஒர்க் பண்ணிச்சு. அது எப்படி?
 ரெண்டுமே மஹாராஷ்ட்ரா சிம்தான். சரி இதுவாவது ஒர்க் பண்ணுதேன்னு
 அதிலேந்து எல்லாருக்கும் கால் பண்ணி பேசினோம். எல்லாரிடமும் ஏர்டெல்
 நம்பர்தான் கொடுத்திருந்தோம். டொகோமோ நம்பர் கொடுக்கலே.மறுபடி
 எல்லாருக்கும் டொகோமோ நம்பர் கொடுத்து அதில் கால் பண்ண சொன்னேன். அந்த டாக்சியில் எங்க கூட ஒரு ஃப்ரெண்டும் அவ கணவரும்
 கூடவே வந்தாங்க. அவங்க டாக்சி ஏதும் ஏற்பாடு பண்ணிக்கலே. அவங்க என்
 ப்ளாக் ரசிகர்கள். நாங்க போகும் வழியில்தான் அவங்க வீடு இருந்தது.
பெருங்களத்தூர்ங்க்ர இடத்தில். நாங்க அவங்க வீட்டுக்குள்ள வந்து ஒரு
 வாய் காபி யாவது குடிச்சுட்டுத்தான் போகணும்னு அன்பு கட்டளை இட்டாங்க.



                         
   நல்ல கிராமத்து சீனரிகள்.  அவங்க வீட்டு வாசலில் அழகா சின்னதா ஒரு பிள்ளையார் கோவில் கட்டி இருந்தாங்க. சுத்திவர தென்னை வாழை மா
 மரங்கள்.இவங்க முதல் மாடியில் இருந்தாங்க. முதல்ல அவங்க வீடு போ
 நோம். அதுக்குள்ள நாங்க போக இருந்த சொந்தக்கார்ங்க 2,3 வாட்டி போன்
 ப்ண்ணிட்டாங்க. எங்க இருக்கீங்க. நேரமாச்சேன்னு. இதோ வந்துண்டே
 இருக்கோம்னு சொல்லிட்டு இவங்க வீடு போனோம். விஸ்தாரமான பெரிய
 ஹால், நடுவில் பெரிய மர ஊஞ்சல். இருந்தது. அது பாத்ததும் நான் குழந்தை
 போல ஊஞ்சலில் ஏறி உக்காந்து ஆட ஆரம்பிச்சேன். அவங்கல்லாம் கேலி
 ப்ண்ணினாங்க.வீடை சுத்திகாட்டினாங்க. கிச்சன் வாசலில் துவார பாலகர்
 போல ரெண்டு ஃப்ரிட்ஜ் இருந்தது. ஒன்னு பூ பழம் காய் வைக்கவாம். இன்னொன்னு பால் தயிர் சமைக்கு பண்டங்கள் வைக்கவாம். அங்கே காபி
 வீட்டு மரத்தில் பறித்த மாம்பழம் எல்லாம் கொடுத்து உபசரிச்சாங்க.
 7 மணிக்கு மேல அங்கெந்து கிளம்பி தாம்பரம் 7.30-க்கு போனோம். வாசலி
லேயே அவங்க காத்துகிட்டு நின்னாங்க. அன்பாக கட்டி அணைத்து வார்ம்
 வெல்கம் கொடுத்தாங்க.

                               



 இரவு நேரம் எதுவும் சரியா தெரியல்லே. வீட்டுக்குள்ள போனோம். பழைய
 கால வீடு. நுழைஞ்சதுமே நீள பெரிய காரிடார் போல ஒரு ஹால். சிமெண்ட்
 தரை.ஜில்லுனு இருந்தது. வழக்கமான விசாரிப்புகள்.சிரிப்பு பேச்சுகள்.
 அந்தவீட்ல 4 வயதான பெண்மணிகள் தான் இருக்காங்க. ஆண் வாசனையே
 இல்லாத அல்லி ராஜ்யம்தான்.80+, 70+, 60+,50+ வயதுகளில் பெண்கள் இருந்தா.
 இப்ப நாங்க ரெண்டு பேரும் சேந்துண்டோம்.பழைய கதைகள்பேசி சிரித்து
 இரவு சாப்பாடு. அன்று ஏகாதசியாம் அந்தவீட்டு பெண்கள் பட்டினியாம்  எங்க
 இருவருக்கும் சாப்பாடு உபசாரம்.

	Tweet